Տխրություն եմ զգում, երբ տեսնում եմ պատերազմից զոհված երիտասարդների, ովքեր նոր կյանք էին սկսելու. Լևոն Արոնյան
Հայ գրոմայստեր Լևոն Արոնյանը ֆեյսբուքի իր էջում գրառում է կատարել , որտեղ անդրադարձել է Արցախում հակամարտությանը , շփման գծում տիրող պատերազմական իրավիճակին ։
«Հարգելի ընկերներ, հարկ եմ համարում հստակեցնել իմ դիրքորոշումը և կիսվել ձեզ հետ իմ զգացմունքներով:
Տեսեք, մինչ այս ես ոչ մի գրառում չէի կատարել Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության մասին: Ես մեծ հարգանքով եմ վերաբերվում շատ ադրբեջանցի շախմատիստների, երաժիշտների և մարդկանց:Ես վճռականորեն հավատում եմ, որ մենք `սպորտսմեններս, պետք է միավորենք և միավորենք ազգերին:
Պատճառը, որ ես չկարողացա լռել, այն է, որ ինչպես Ադրբեջանը, այնպես էլ Թուրքիան հարձակվում են իմ երկրի վրա: Սա ինձ համար անհավատալի է, քանի որ գրեթե յուրաքանչյուր քաղաքակիրթ երկիր ընդունեց 1915-1918 թվականներին Հայոց ցեղասպանության փաստը, որտեղ սպանվեց շուրջ մեկ միլիոն հայ:
Օրինակ, պատկերացրեք, եթե իսրայելա-պաղեստինյան պատերազմի ընթացքում, 1960-ականներին կամ ավելի ուշ, Գերմանիան զորքեր ուղարկեր Իսրայելի դեմ կռվելու, և Գերմանիայի նախագահը բարձրաձայն հայտարարեր, որ հրեա ժողովուրդը պետք է դաս տա: Դա սյուրռեալիստական չէ՞: Այնպես որ, այս իրավիճակում ես կարող եմ նվազագույնը տեղեկացվածության մակարդակի բարձրացում և իմ ժողովրդին աջակցել, ինչով որ կարող եմ:
Ես չեմ ուզում մանրամասնել, թե ինչպես է սկսվել մեր երկրների միջեւ թշնամանքը ։1980-ականների վերջին Սումգայիթում և Բաքվում տեղի ունեցան հայ բնակչության ջարդեր, որոնց շնորհիվ շուրջ 250 հազար հայեր թողեցին ամեն ինչ և մարդիկ փախստական դարձան:
Ցավոք, երկու կողմերում էլ տեղի ունեցան ռազմական ոճրագործություններ: Ինձ համար դա այդքան էլ կարևոր չէ: Ես մի բան գիտեմ, երբ Հայաստանի և Ադրբեջանի խելացի մարդիկ հանդիպում են, շատ ավելի շատ հասկացողություն և հարգանք կա, ի տարբերություն այն, ինչ մենք տեսնում ենք առցանց:
Եվ խնդրում եմ, մի ասեք ինձ, որ բանակցություններն անհնար են: Եթե գաք բաներ քննարկելու, ինչ էլ որ ասեք ՝ հանձնվեք, թողեք ձեր ժողովրդին, և մենք կմտածենք, թե ինչ անել, սա բանակցություններ չեն, այլ սպառնալիք : Յուրաքանչյուր երկխոսություն փոխադարձ հարգանքի կարիք ունի, որպեսզի չվերածվի մենախոսության:
Տխրություն եմ զգում, երբ տեսնում եմ պատերազմից զոհված երիտասարդների, ովքեր նոր կյանք էին սկսելու։
Հպարտ եմ, որ իմ ընկերները, իմ ապագա երեխաները և ես կկարողանանք պաշտպանել մեր երկիրը: Սա է մեր պարտքը, և որպես հնագույն ազգ ,մենք մեր գոյության համար պարտական ենք մեր հերոսներին։
Թող Աստված բոլորիս խաղաղություն և բարգավաճում բերի»։
