Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը գնում է Սադամ Հուսեյնի ճանապարհով։ Այս մասին ասվում է The Washington Examiner-ի ծավալուն հոդվածում։ 

Լրատվականի հրապարակումը ներկայացնում ենք ստորև․ 

«British Petroleum (նավթի և գազի բազմազգ ընկերություն, որի կենտրոնակայանը Լոնդոնում է ) շարունակում է մնալ Ադրբեջանում խոշորագույն օտարերկրյա ներդրողը։ Մինչ բրիտանական ընկերությունը պարծենում է երկրում իր «սոցիալական ներդրումներով», գործընկերության իրական շահառուն Ադրբեջանի իշխող ընտանիքն է։

 Դեռ Հեյդար Ալիևի նախագահության տարիներին BP-ն և Ադրբեջանը ստորագրեցին Կասպից ծովի խոշոր նավթահանքում արդյունահանման բաշխման համաձայնագիր: Նրա որդին՝ Իլհամը, երկու տասնամյակ առաջ հոր մահից հետո ստանձնեց և՛ BP-ի հարաբերությունների, և՛ երկիրի ղեկավարությունը: 

2021 թվականի դրությամբ BP-ի հանքավայրը իրականացնում էր Ադրբեջանի նավթի արտահանման 95%-ը։ Դա կազմում է տարեկան ավելի քան 10 միլիարդ դոլար, որի մեծ մասը գնում է Ալիևների մասնավոր հաշիվներին, այլ ոչ թե պետական բյուջե։ 

Անուղղակի ապացույցները վկայում են, որ BP-ի հետ գործընկերության հետ մեկտեղ եղել է բրիտանական կառավարության կողմից Ալիևներին պաշտպանելու չհայտարարված պայմանավորվածություն: 

Ալիևների ընտանիքը Լոնդոնում ունի մոտ 700 միլիոն դոլար արժողությամբ անշարժ գույք, ևս տասնյակ միլիոններ է ծախսել իր «մշակութային» կազմակերպություններին աջակցելու համար։ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդում Մեծ Բրիտանիան հաճախ Ռուսաստանի հետ այնպես է քվեարկում, որ խուսափում է Ադրբեջանի կողմից իրականացվող ագրեսիան, մարդու իրավունքների խախտումները դատապարտելուց: 

Օրինակ, անցյալ ամիս Անվտանգության խորհրդի նիստից հետո, որտեղ քննարկվում էր Ադրբեջանի կողմից Լեռնային Ղարաբաղի հայ բնակչության սննդամթերքի և բժշկական պարագաների շրջափակումը, ադրբեջանցի դիվանագետը պարծենում էր, որ Բրիտանիան և Ռուսաստանը արգելափակել են բանաձեւը: Սակայն BP-ի հետ գործընկերությամբ Ադրբեջանին տրամադրվող պաշտպանությունը շուտով կարող է փոխվել։ «Խավիարային դիվանագիտությունը», որը ժամանակին գնեց Ատլանտյան օվկիանոսի երկու կողմերում գտնվող քաղաքական գործիչների բարեհաճությունը, գնալով ավելի է հանգեցնում հարցերի, եթե ոչ իրավական վտանգի:

Իրական խնդիրն այն է, որ Ալիևը գնալով ավելի ու ավելի անկանոն է գործում: Նա գնում է Սադամ Հուսեյնի ճանապարհով, երբ նա սկզբում ժխտեց Քուվեյթի գոյության իրավունքը (ինչպես այսօր անում է Ալիևը Հայաստանի հետ), իսկ հետո ուղարկեց իր զինվորականներին՝ գործելու իր նկրտումներով (ինչպես Ալիևն է սպառնում անել): Միաժամանակ, բրիտանացի դիվանագետները, որոնք ասոցացվում են Ադրբեջանի հետ, կուլիսներում իրենց ավելի անհարմար են զգում և այլևս չեն ձևացնում։

BP-ի կասպիական հոլդինգները կարող են մեծ շահույթ ստանալ, բայց շուտով կապացուցեն, որ բռնակալներին քծնելը պարտվող բիզնես է»: