Եթե դուք այն մարդկանցից մեկն ենք, որ հետևում է Բաքվում տեղի ունեցող «Ֆորմուլա 1» մրցաշարի Գրան Պրիին, ապա մի պահ մտածեք հետևյալի մասին. Ադրբեջանի մայրաքաղաքում սուրացող մրցարշավորդներից կես մղոն հեռավորության վրա է գտնվում այդ երկրի պետական անվտանգության ծառայության շտաբը, որի խցերում, ի թիվս բազմաթիվ այլ քաղբանտարկյալների, տանջանքների են ենթարկվում Լեռնային Ղարաբաղի նախկին հայկական կառավարության ներկայացուցիչները: Բրիտանական The Sunday Times պարբերկանում այսպես է սկել իր հոդվածը սյունակագիր, գրող Դոմինիկ Lոուսոնը։

««Ֆորմուլա 1-ի» Գրան պրին անցկացվում է հայ պատանդների անմիջապես ականջի տակ։ Նրանք ապօրինաբար պատանդ են պահվում Բաքվում անցած տարվա սեպտեմբերից՝ այն բանից հետո, երբ Ադրբեջանը ներխուժեց վիճելի տարածք, իսկ օրեր անց էլ գերեվարեց նրանց: Համենայն դեպս, ենթադրվում է, որ հայ առաջնորդները (նրան թվում են նաև Լեռնային Ղարաբաղի երեք նախկին նախագահները) գտնվում են հենց այդտեղ»,- գրել է Լոուսոնը։

Հոդվածում անդրադարձ է կատարվում նաև նոյեմբերին Բաքվում անցկացվելիք ՄԱԿ-ի կլիմայի փոփոխության հարցերով ամենամյա համաժողովին՝ COP29-ին։

«Իլհամ Ալիևը, որը 2003 թվականին հորից ժառանգեց Ադրբեջանի նախագահի պաշտոնը և հետո իր կնոջը նշանակեց փոխնախագահ, վերջին օրինակն է, թե ինչպես են ավտոկրատ նավթահեն պետություններն իրենց երեսպաշտությունը քողարկում կլիմայի փոփոխության դեմ պայքարի ներքո։ Ալիևը հանդգնություն ունի հայտարարելու, որ դա լինելու է «Խաղաղության Cop»։ Չեմ կարող հավատալ, որ այս կարգախոսը կարող էր հորինել Teneo հասարակայնության հետ կապերի բրիտանական ընկերությունը, որը զբաղվում է ադրբեջանական COP29-ով: Նախկինում մեկ այլ բրիտանական PR ընկերություն՝ Portland Communications-ն էր բոլոր հնարավոր լավագույն միջոցներով ջանում Բաքվի ռեժիմին փայլ հաղորդել՝ խոշոր պարգևատրման դիմաց»,-նշվում է հոդվածում։

Հեղինակը համեմատականներ է տանում Օսմանյան կայսրության՝ ցեղասպանությունից առաջ, և Ադրբեջանի ներկայիս իշխանության պաշտոնական խոսույթների միջև։ Մեջբերում է Իլհամ Ալիևի՝ «Հայաստանը նախկինում երբեք ներկա չի եղել այս տարածաշրջանում։ Ներկայիս Հայաստանը մեր հողն է» խոսքերը։

«Իրականում, «ներկայիս» Հայաստանն իր պատմական տարածքի ընդամենը 10 տոկոսն է կազմում»,-նկատում է Լոուսոնը և շարունակում․ «Հայաստանը ծով չունեցող փոքր երկիր է, որը չունի այնպիսի ռազմավարական նշանակություն, ինչպիսիք նավթը կամ գազն են: Հենց այս հանգամանքն էլ օգնում է բացատրել այն, թե ինչու է պրագմատիկ արտաքին գործերի նախարարությունը մշտապես խորհուրդ տվել բրիտանական վարչակազմերին՝ չվրդովեցնել Թուրքիային՝ ճանաչելով ցեղասպանությունը»,- նշում է նա:

Ամբողջական հոդվածն՝ այստեղ։