Իրանի հրթիռային հարվածները՝ 12-օրյա պատերազմի ընթացքում
12-օրյա պատերազմի ընթացքում Իրանն օգտագործեց իր ամենահզոր հրթիռային համակարգերը՝ հարվածելով Իսրայելի ռազմական և ռազմավարական օբյեկտներին։ Գիտական վերլուծությունը բացահայտում է, թե որ տեսակի հրթիռներ են կիրառվել և ինչպես են ԱՄՆ-ն ու Իսրայելը փորձել կանգնեցնել դրանց ավերիչ ազդեցությունը։
Իրանի հարվածների հիմքում կանգնած էին մի քանի տարբեր դասի հրթիռներ՝ «Քեյբար Շեկան» (Kheibar Shekan), «Իմադ» (Emad), «Գադր» (Ghadr), «Ֆաթթահ-1» (Fattah-1) և «Սաջջիլ» (Sejjil)։ Այս հրթիռները տարբերվում են իրենց հեռահարությամբ, հարվածային ուժով և կիրառման ռազմավարությամբ։
«Քեյբար Շեկան»՝ նոր սերնդի բալիստիկ հրթիռ է, որը կարող է խոցել մինչև 1450 կմ հեռավորության վրա գտնվող թիրախներ։ Այն առանձնանում է բարձր ճշգրտությամբ և շարժունակությամբ։
«Իմադ» և «Գադր»՝ միջին հեռահարության բալիստիկ հրթիռներ են, որոնք հիմնականում օգտագործվել են Իսրայելի ռազմաօդային բազաների և ռադարային կենտրոնների դեմ։
«Ֆաթթահ-1»՝ հիպերձայնային հրթիռ է, որը դժվար է որսալ անգամ ժամանակակից հակահրթիռային համակարգերով։ Այն կիրառվել է առավել պաշտպանված և կարևոր թիրախների դեմ։
«Սաջջիլ»՝ երկաստիճան պինդ վառելիքով հրթիռ է, նախատեսված հեռահար հարվածների համար՝ ընդգրկելով նույնիսկ Միջերկրականի արևելյան հատվածները։
Իսրայելը և ԱՄՆ-ն ակտիվացրել էին «Iron Dome», «David’s Sling» և «Arrow-3» հակահրթիռային համակարգերը՝ փորձելով կանխել հարվածների մեծ մասը։ Սակայն, ռազմական փորձագետների գնահատմամբ, պաշտպանական համակարգերի գործարկումը չափազանց թանկ էր․ յուրաքանչյուր ընդհատված հրթիռ արժեցել է հարյուր հազարավոր դոլարներ։
