Ուկրաինան հույս ունի, որ ԱՄՆ-ը կօգնի վերականգնել երկիրը պատերազմից հետո, ինչ է ցույց տալիս Կոսովոյի օրինակը. Politico
Ռուսական ներխուժման մեկնարկից երկու տարի անց Ուկրաինայի կառավարության հույսերը հիմնականում կապված են ԱՄՆ–ի աջակցության հետ ոչ միայն ռազմական գործողությունների ընթացքում, այլև դրանց ավարտից հետո։ Այնուամենայնիվ, պատմությունը ցույց է տալիս, որ Կիևը չպետք է շատ բան սպասի Վաշինգտոնից: Կոսովոյի մասամբ ճանաչված հանրապետությունում, որի դուրս գալը սերբական վերահսկողությունից ԱՄՆ-ում շատերը համարում են վերջին տասնամյակների գլխավոր դիվանագիտական հաջողությունը, ամերիկյան հովանավորությունը չի նպաստել ոչ տնտեսական, ոչ սոցիալական զարգացմանը: Պարզվեց, որ արտերկրից ժամանած քաղաքական գործիչներն ու ձեռներեցները շատ ավելի շահագրգռված են անձնական շահով, քան երիտասարդ պետությանը օգնելով, պարզել է Politico-ն:
Կոսովոյում ամերիկացիներին վերաբերվում են որպես բարերարների. Այնուամենայնիվ, հանրապետությունը դեռևս Եվրոպայի ամենաաղքատներից է:
Ի տարբերություն Իրաքի և Աֆղանստանի, որտեղ տեղի բնակչությունը մեծ մասամբ թշնամաբար էր տրամադրված ամերիկյան զորախմբի նկատմամբ, Կոսովոյում Միացյալ Նահանգները դեռ համարվում է բարերար պետություն՝ 1999 թվականին հարավսլավական զորքերի արտաքսմանը օգնելու համար: Այնուհետև ՆԱՏՕ-ի ուժերը ամերիկացի գեներալ Ուեսլի Քլարկի հրամանատարությամբ դադարեցրին սերբերի կողմից ալբանացիների դեմ իրականացվող էթնիկ զտումները և հասան տարածաշրջանի հանձնմանը ՄԱԿ-ի վերահսկողությանը: Այդ ժամանակվանից Կոսովոյում բազմաթիվ հուշարձաններ են կանգնեցվել՝ փառաբանելով ԱՄՆ-ի մասնակցությունը Բելգրադից անկախության համար մղվող պայքարում: Ամերիկյան քաղաքական և ռազմական առաջնորդների հուշարձաններ են կանգնեցվել, նրանց պատվին անվանակոչվել են փողոցներ ու հրապարակներ։ Կոսովոյում հատկապես հարգված են նախկին նախագահ Բիլ Քլինթոնը և Մադլեն Օլբրայթը, ով նրա օրոք պետքարտուղարի պաշտոնն էր զբաղեցնու։ Տեղացիները հաճախ զբոսաշրջիկներին պատմում են, թե ինչպես են պատերազմից հետո տղաներին հաճախ անվանում Քլինթոններ, իսկ աղջիկներին՝ Մադլեններ:
Վաշինգտոնում Պրիշտինայի հետ հարաբերությունները նույնպես բնութագրվում են բացառապես դրական՝ որպես հիմնական (և գուցե միակ) օրինակ, թե ինչպես ԱՄՆ-ի միջամտությունը ՆԱՏՕ-ում օգնեց փրկել կյանքեր և կանխել բռնության սրումը: Ամերիկացի դիվանագետներից մեկը, խոսելով Politico-ի գրող Մեթյու Կարնիչինգի հետ, վստահեցրել է, որ ինքը և իր գործընկերները «հպարտությամբ են հիշում Կոսովոն իրենց սրտում»:
Սակայն, բազմաթիվ օբյեկտիվ չափանիշների համաձայն, ԱՄՆ գործողությունները Կոսովոյում չեն կարող միանշանակ գնահատվել որպես հաջողված։ Ամերիկացիների շահերը տարածաշրջանում հիմնականում բխում են իրենց շահույթից, այլ ոչ թե տեղական բնակչությանն աջակցելուց և տնտեսությունը զարգացնելուց: Այս վերաբերմունքի ամենավառ օրինակներից մեկը կարելի է համարել Կոսովոյի էներգետիկ ենթակառուցվածքը, որը պատերազմից քառորդ դար անց դեռ անմխիթար վիճակում է։ Էլեկտրաէներգիայի մատակարարումը կախված է երկու հնացած և էկոլոգիապես վնասակար ածխային էլեկտրակայաններից (որոնցից մեկը սկսել է գործել 1962 թվականին)։ Այս ճյուղերի պատճառով Պրիշտինան համարվում է Եվրոպայի ամենաաղտոտված քաղաքներից մեկը։
