«Ո՛չ, իրականում մենք չենք սիրում Երևանը». Նարինե Մկրտչյանի սթափեցնող գրառումը
Մամուլի ազգային ակումբի նախագահ Նարինե Մկրտչյանի գրառումը․ «Այսօր Հայաստանի մայրաքաղաքի՝ Երևանի ծննդյան 2804-րդ տարեդարձն է: Ինչպես յուրաքանչյուր տարեդարձի է վայել՝ սոցցանցերն այսօր կլցվեն Երևանի հանդեպ սիրո խոստովանությամբ, լուսանկարներով և շնորհավորանքներով:
Եվ նույն պահին, Երևանի տոնին զուգահեռ, մայրաքաղաքի փողոցներում անցորդները գետնին սիգարետի տուփ, ծխուկ, կոնֆետի թուղթ և ձեռքին եղած աղբը կթափեն: Նույն և հաջորդ օրերին մայրաքաղաքի տարբեր մասերում, քաղաքաշինական չափանիշների կոպիտ խախտմամբ, նոր ապօրինի շինություն կկառուցվի, կբետոնապատվի Երևանի որևէ թաղամաս, կկտրվի Երևանի սակավաթիվ ծառերից ևս մեկը, հանրային տրանսպորտում վարորդները գավառական ռաբիս երաժշտություն կմիացնեն, մետրոյի կայարանների մերձակայքը կշարունակի գերբեռնված մնալ զանազան կրպակների առատությունից, մայթերը կգրավեն ավտոտեխսպասարկման կետերը, փոշին կխեղդի քաղաքը:
Այն պահին, երբ սոցցանցերը կհեղեղվեն Երևանի տոնի շնորհավորանքներով, մայրաքաղաքը կշարունակի մնալ հանրապետության ամենակեղտոտ քաղաքը, ամենաաղմկոտ քաղաքը՝ մեքենաների բարձր շչակներով, ռեստորանների կեսգիշերային դղրդոցներվ առլեցուն մեգապոլիսը:
Ո՛չ, իրականում մենք չենք սիրում Երևանը՝ դատարկվող գյուղերից և քաղաքներից մայրաքաղաք տեղափոխված բնակչության հաշվին արհետականորեն մեծացող մեր քաղաքը, արևելյան շուկայի խայտաբղետությամբ և արևմտյան մեգապոլիսների անթույլատրելի նմանությամբ: Երևանը, որ զուրկ է հարգանքից, գուրգուրանքից և սիրուց:
Սերը պարտավորեցնող զգացումն է, բայց մենք Երևանը սիրում ենք առանց որևէ պարտավորության, սիրում ենք սոցցանցերում և ատում ենք մեր քաղաքը իրական կյանքում: Մենք անխղճորեն ավերում ենք մեր քաղաքը, ավերել ենք նրա պատմական դիմագիծը, բետոնապատել ենք նրա անցյալն ու ներկան՝ զրկելով Երևանը ապագայի մեր հպարտության աղբյուրը լիենլուց:
Այսօր Երևանի տոնն է, Երևանի, որն այլևս քաղաքային մշակույթի կրող չէ: Ես Երևանը սիրում եմ գիտակից սիրով: Եվ այդ սերը ստիպում է ինձ հորդորել ձեզ պահպանե՛լ, սիրե՛լ Երևան այդպես էլ չդարձած 2804-ամյա մեր Էրեբունին:
Երևանը մեկ սերնդի համար չէ»:
