Ի՞նչ իրավիճակ է ռուսական ճակատում և ի՞նչ են պատմում ռուս մոբիլիզացվածները
Ռուս գեներալները մոբիլիզացվածներով «անցքեր են փակում» Լուգանսկի մերձակայքում գտնվող ճակատում: Նրանց ուղարկվում են առաջնագիծ՝ առանց գործողությունների պլանի, հրամանատարների ու կապի։
BBC-ն պատմում է, թե ինչպես է դա տեղի ունենում։ Գիշերը ուկրաինական հրետանին գրեթե չի աշխատում. օդից ուղղաթիռները ավելի վատ են տեսնում ռուս զինվորների առաջխաղացումը։ Գյուղում պաշտպանական դիրքեր գրավելը վատ գաղափար է, քանի որ օրվա ընթացքում հեշտ թիրախ ենք դառնալու։ Պետք է անտառում փորել։ Թողարկված քարտեզների վրա հաճախ չկան բնակավայրեր, որոնք մոբիլիզացվածները գնում են գրավելու, քանի որ քարտեզները դեռ խորհրդային են։
Ռադիոներն անջատված են. վերջին անգամ դրանք լիցքավորվել են Ռուսաստանում, իսկ մարտկոցները սպառվում են։ Սա սովորական իրավիճակ է ռուսական բանակի համար, և հենց այնպիսի պայմաններում էր, որ նոյեմբերի 1-ի լույս 2-ի գիշերը հրամանատարության հրամանով մոբիլիզացված չորս ընկերություն՝ Վորոնեժի, Սվերդլովսկի, Չելյաբինսկի մարզերից՝ ընդհանուր առմամբ, մոտ 500 մարդ հրամանատարության հրամանով մեկնել է Լուգանսկի շրջանի Մակեևկա:
«Մենք գիշերը գնում էինք մի անտառային գոտուց մյուսը, մեզ ասացին, որ գնալու ենք պաշտպանության երրորդ գիծ»,- BBC-ին ասել է 28-ամյա Դմիտրի Սլոբոդչիկովը։
«Ի սկզբանե մեր առաջ դրված խնդիր չկար, քանի որ մեզ առաջ քաշելիս հաղորդակցություն չկար»,- նրան արձագանքում է գործընկեր Ալեքսեյ Ագաֆոնով։
Հրամանատարները վստահեցնում էին, որ իրենց վաշտը ճակատից 15 կմ հեռավորության վրա է լինելու, իսկ դիմացը՝ եւս երկու պաշտպանության գիծ։ Անտառային գոտում զինվորականներին հրամայվել է փորել (խրամատ - խմբ․ Auroranews)։
Մեր դասակի մոտ երկու բահ կար։ Հաջորդում՝ 10 հոգու համար՝ երեք: Ստիպված էիք սվին դանակներով կամ ձեռքերով փորել։ Պետք էր արագ փորել՝ մոբիլիզացվածներին առավոտվա հինգը բերեցին դիրքեր, քիչ էր մնացել լուսաբացին, հենց լուսաբացին, դիրքերը ծածկվեցին կրակով։
«Ծանր կրակ էր մեզ վրա», - ասում է Դմիտրին: Նոյեմբերի 2-ի լուսադեմին նա և իր գործընկերները տեսել են, որ բազմաթիվ մահացածներ են ընկած։ Այսպիսով, նրանք հասկացել են, որ նույն տեղում արդեն գնդակոծվել են ռուսական դիրքերը, և ոչ ոք չի վերցրել դիերը։ «Առանց ձեռքերի, առանց ոտքերի, առանց գլխի, բայց զինվորական տոմսերով և անձնական համարներով ժետոններով»,- այսպես է Ալեքսեյը նկարագրում այն, ինչ ինքն է տեսել։ Փրկված զինվորականները ստիպված են եղել ոտքով վերադառնալ Կրասնորեչենսկոե։
Գյուղում զինծառայողների տվյալները վերծանել են ռազմական ոստիկանությունը, որից հետո «ԿԱՄԱԶ» մակնիշի մեքենաներով վերադարձրել են Սվատովո։ Հիմա ասում են, որ փրկվածներից ոչ ոք չի ցանկանում վերադառնալ առաջնագիծ։ Բայց քաղաքում մոբիլիզացվածները մեկ-մեկ բռնվում են ռազմական ոստիկանության կողմից, որը նրանց ուժով վերադարձնում է «առաջնագիծ»։ Ինքը՝ Սվատովոն, աստիճանաբար դառնում է առաջնագիծ, քանի որ Ուկրաինայի զինված ուժերն քաղաքից արդեն մի քանի կիլոմետր հեռավորության վրա են գտնվում ։
